Blog Daisy

ambassadeur Mooimensenwerk
Daisy iz

Blog Daisy: 'De alarmbellen gaan bij mij af'

Daisy is wijkverpleegkundige in de thuiszorg bij Florence. Ze is ambassadeur van Mooimensenwerk en schrijft blogs over haar werk in de ouderenzorg. Dit keer neemt ze ons mee naar een echtpaar waarvan de man vergeetachtig begint te worden. Maar hoe lastig is het om het gesprek op gang te brengen als je nog niet toe wil geven dat je dingen begint te vergeten?

"Als ze zich niet gedraagt, zet ik haar op het balkon, hoor," grapt de echtgenoot van mevrouw. We moeten allen hardop lachen. Het echtpaar is een paar maanden geleden naar de aanleunwoning verhuisd. Mevrouw is bij ons in zorg gekomen voor hulp met het wassen en kleden, omdat de zorg anders te zwaar wordt voor haar man als mantelzorger. Het leek tot nu toe goed te verlopen thuis, tot ik een verontrustend telefoontje kreeg van hun dochter.
 
Zij vertelde vorige week namelijk dat de cognitie van haar vader achteruit gaat, maar dat hij dit erg verbloemt. Wanneer zij dit aankaartte bij haar vader wilde hij er niks van af weten. Meneer begon te schelden en was boos de deur uit gestormd. Mevrouw heeft ook verteld dat hij herhaaldelijk om dingen vraagt. En dat meneer de weg binnen het gebouw niet meer weet te vinden.
 
De alarmbellen gaan bij mij af. Hier wil ik iets mee. Dat was reden genoeg om weer eens op huisbezoek te gaan. Ik ga neutraal het gesprek in en halverwege krijg ik meneer zo ver om vragen over zijn cognitie te stellen door middel van de MMSE-test. Ik hoor dat hij sommige vragen makkelijk beantwoordt, maar ook dat hij enkele vragen niet weet. Ik merk dat meneer hier nerveus van wordt door het gefrummel aan zijn kleding en hij krijgt blosjes op zijn wangen. Wanneer ik hem aankijk, ontwijkt hij mijn blik. Het lijkt of hij gevoel het heeft alsof hij op iets wordt betrapt.

"Iedereen is toch wel eens vergeetachtig?"

Zou meneer het nu dan eindelijk toegeven? Nee. Ook nu probeert meneer het goed te praten dat hij niet alles meer weet. "Iedereen is toch wel eens vergeetachtig? Het gaat goed zoals het nu gaat en wat mij betreft, kan dit wel tien jaar zo door gaan," zegt meneer. Mevrouw werpt mij een blik, maar besluit toch haar mond te houden tegenover meneer. Ze is bang dat de oorlog anders uitbreekt in huis en dit het samenwonen zwaarder maakt.
 
Ik vind het lastig dat meneer het niet erkent dat hij vergeetachtig wordt. Maar ik kan mij voorstellen dat dit vrij confronterend kan zijn en hij dit nog niet kan accepteren. Ik krijg het idee dat meneer wel merkt dat het niet helemaal gaat zoals voorheen. Maar in hoeverre heeft hij dit besef eigenlijk nog? Op welke manier kan ik deze confrontatie het beste aan gaan met hem? En hoe zorg ik ervoor dat hij dit ene geheim toch met mij wil delen?