Door massaal te applaudisseren stak Nederland alle zorgmedewerkers een hart onder de riem. Voor voormalig verpleegkundige Johanneke van der Lans was het een stimulans om zich aan te melden voor het project ‘Extra handen voor de zorg’. “Ik wilde mijn handen uit de mouwen steken.”
“In een paar maanden tijd is er veel veranderd”, vertelt Johanneke. “Ik werk al dertien jaar als docent Verpleegkunde bij Albeda Zorgcollege in Rotterdam en eigenlijk deden we nog weinig online. Inmiddels doen we alles digitaal en hebben we in korte tijd mooie, online lessen vormgegeven en staan we in goed contact met de studenten. Het is prachtig om te zien hoe makkelijk we ons allemaal aanpassen. Maar eens een zorghart, altijd een zorghart. Dus toen de oproep voor ‘Extra handen voor de zorg’ voorbij kwam, heb ik geen moment getwijfeld.”
Ervaringsverhaal
"Het is een echte win-win-situatie"
Johanneke wilde haar handen uit de mouwen steken!
"“Eens een zorghart, altijd een zorghart”"
In eigen tijd
Naast haar parttime werk als docent ging Johanneke aan de slag als verpleegkundige bij de locatie Duinhage van Florence in Den Haag. “Vanuit de directie van Albeda Zorgcollege werd alle ruimte geboden om in deze periode zorgwerk te doen. Maar omdat ik drie tot vier dagen per week werk, vond ik dat niet nodig. Ik draai de diensten in het woonzorgcentrum gewoon in eigen tijd”, zegt Johanneke. “Na mijn studie Verpleegkunde heb ik jarenlang op de Hartbewaking gewerkt. Ik heb de opleiding tot Dialyse-verpleegkundige gedaan en vervolgens de lerarenopleiding. Tot zeven jaar geleden deed ik het werk in het ziekenhuis naast mijn docentenbaan. Een combinatie van banen is mij dus niet vreemd. Maar de ouderenzorg is wel nieuw voor me.”
Bewoners leren kennen
Om erin te komen, draaide Johanneke op eigen verzoek een aantal avonddiensten achter elkaar. “Op die manier leerde ik de bewoners en hun gewoontes goed kennen. En kon ik me de ouderenzorg een beetje eigen maken. Albeda Zorgcollege stelt verpleegkunde-docenten in de gelegenheid om hun BIG-registratie bij te houden. Daar ben ik blij om, want daardoor ben ik nog steeds bevoegd. Maar het werken in de zorg was wel weer even wennen. Gelukkig heb ik met Florence goede afspraken kunnen maken en er is alle ruimte voor overleg. Als ik me ergens niet goed bij voel, hoef ik het niet te doen. Dat is natuurlijk erg fijn.” Bang om zelf het coronavirus te krijgen, is ze niet. “Je moet je nooit laten leiden door angst. Neem je alle voorzorgsmaatregelen en ben je voorzichtig, dan is de kans dat ik het krijg ongeveer net zo groot als in de supermarkt.”
Noodgedwongen op de eigen kamer
Ook het thuisfront staat er op die manier in. “Voor ik dit ging doen, heb ik het natuurlijk uitvoerig met mijn man en kinderen besproken. Ook zij moeten er immers achter staan. Ze vinden het mooi dat ik kan bijdragen en zetten zelf ook een stapje meer. Ze helpen mee met schoonmaken en doen boodschappen. Erg fijn want na een avonddienst ben ik best moe”, lacht Johanneke. Toch krijgt ze ook energie van het werk. “Ik draag de ouderenzorg inmiddels een warm hart toe. Het mooiste van werken met ouderen zijn de gesprekken die je voert. De bewoners kunnen prachtig vertellen, over vakanties, werk of de kinderen. Het is belangrijk om daar juist nu extra aandacht voor te hebben. In de media lees je regelmatig over eenzame ouderen. Maar het is aangrijpend om dat ook echt te ervaren. De huiskamers zijn gesloten en de ouderen zitten noodgedwongen op hun kamer. Hoe fijn is het om dan even tijd te maken voor een praatje of een puzzel.” Ook in de toekomst ziet Johanneke een combinatie van banen wel voor zich. “Het is een echte win-win-situatie. Ik kan wat doen voor de zorg en medewerkers helpen ontlasten. En zelf krijg ik er mooi werk met ouderen voor terug. Beter kan het toch niet!”