Ervaringsverhaal

Dat ze in de zorg terecht zou komen, wist Petra eigenlijk al op jonge leeftijd. “In de vierde klas van de lagere school ging mijn werkstuk al over ‘de zuster’, vertelt ze lachend. “Dus dat ik na de havo zou kiezen voor de hbo-v-opleiding, stond voor mij vast. Het vervelende was wel dat je moest worden ingeloot. Maar gelukkig gebeurde dat.”

Dat haar zorghart nog altijd klopt, bleek toen ze de beelden in het Journaal zag over de ellende in de Italiaanse ziekenhuizen. “Ik had meteen het gevoel: ik moet gaan helpen. Ik heb toen aan mijn leidinggevende bij het ROC gevraagd of dat mocht. Het ROC stond daar direct voor open.” Ze vertelt dat ze er trots op is hoe haar werkgever hiermee omgaat. “Door mensen uit te lenen aan de zorg, heeft het ROC een keuze gemaakt die de maatschappij als geheel ten goede komt. Ik vind dat heel mooi. Want tijdens zo’n crisis is het van belang dat zoveel mogelijk mensen een bijdrage kunnen leveren.”

Nadat Petra zich had aangemeld via Extrahandenvoorzorg.nl, werd ze gebeld door ZorgZijn Werkt, die de coördinatie voor het project in de regio Haaglanden en Nieuwe Waterweg-Noord doet. “Het was heel grappig, want ik kreeg Nicolien Verhage aan de telefoon, een oud-ROC collega van mij. Ze had mijn naam voorbij zien komen en nam gelijk contact op.” Via ZorgZijn Werkt werd Petra gekoppeld aan het HagaZiekenhuis. “Ik vond het best wel spannend, want het was dertig jaar geleden dat ik in een ziekenhuis had gewerkt.” Maar vanaf de eerste dag merkte ze dat ze echt van waarde kon zijn. “Het is hectisch op de corona-afdelingen. Ik ontlast het personeel door mensen te verzorgen, ze eten te geven en controles van de vitale functies uit te voeren. Alle patiënten die besmet zijn, mogen de afdeling niet af, maar wel contact hebben met elkaar. Dus loop ik ook rondjes met ze over de afdeling of laat ik ze fietsen op de hometrainer. Je merkt dat de patiënten dat fijn vinden.”

Wel ziet Petra een duidelijk verschil met de jaren dat ze in de thuiszorg werkzaam was. “Bij cliënten in de thuiszorg is er veel meer sprake van eigen regie. In het ziekenhuis heb je te maken met de patiënten die soms erg ziek zijn. Het werk in de thuiszorg is daardoor eigenlijk niet te vergelijken met het ziekenhuis. In het ziekenhuis gaat alles veel sneller en komt er meer op je af.” Toch heeft ze geen moment spijt van haar beslissing om zich aan te melden voor Extra handen voor de zorg. “Ik werk nu drie dagen per week in het ziekenhuis. Dan komen er best wat emoties op je af. De ene dag is iemand dolblij dat hij naar huis mag. De andere dag zie je het diepe verdriet van de familie die afscheid moet nemen van een dierbare. Dat is het onvoorspelbare van dit coronavirus. Maar voor mij stond het vast dat ik dit wilde. Het geeft mij veel voldoening dat ik er voor de patiënten én voor verpleegkundigen kan zijn.”